Τον Αύγουστο Κορτω δεν τον συμπαθώ. Ούτε αυτόν ούτε και το λογοτεχνικό του και όχι μόνο παρεάκι. Άλλωστε, ας μην κρυβόμαστε, η τέχνη στην Ελλάδα ακολουθεί τους κανόνες και την στάθμη του κοινωνικού συνόλου. Πολιτισμός χωρίς πολίτες δεν υπάρχει. Πάντα σ αυτές τις περιπτώσεις μου έρχεται στο μυαλό ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Είτε σου αρέσει είτε όχι, είτε τον γουστάρεις είτε όχι, η δήλωση του ότι είναι τόση η κατάντια της Ελλάδας που οι μεγαλύτεροι εν ζωή ποιητές είμαστε εγώ και η Δημουλά σε αναγκάζει να του βγάλεις το καπέλο.
Ο Δήμος Βερύκιος απ την άλλη είναι ένας άνθρωπος του οποίου η επαγγελματική στάθμη και ποιότητα με ανάγκαζε κάθε φορά που τον έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια, να βάζω τα γέλια. Ακολουθώντας πιστά τον συρφετό της Ελληνικής δημοσιογραφίας θα μπορούσε εύκολα να έχει μεταπηδήσει στην πολιτική από χρόνια. Μην σου πω να είναι και υπουργός. Θα μπορούσε να ανήκει στην σημερινή γενιά πολιτικών. Αυτών των οποίων το εγκεφαλογράφημα είναι ευθεία γραμμή.
Για γέλια και για κλάματα. Η μάλλον μόνο για κλάματα. Γιατί διαπιστώνω ότι όλα αυτά τα χρόνια έπρεπε να κλαίω και όχι να γελάω. Ίσως έτσι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
Στο λάκο που ζούμε ο καθένας λέει πως κάνει οτι δουλεία του καπνίσει, χτίζει και ένα κόσμο γύρω απ αυτό και μετά αναμετράτε με τους υπόλοιπους τριγύρω για το ποιος είναι η μεγαλύτερη κουράδα. Και καθόμαστε εμείς να παρακολουθούμε.
Ο Αύγουστος Κορτω μια ή δύο μέρες πριν το ξέρασμα του Βερύκιου Onair είχε δηλώσει για την έκδοση του βιβλίου του Κουφοντίνα:
"Βέβαια, αν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι γύριζαν την πλάτη στον Κουφοντίνα και απέρριπταν το βιβλίο του αναφανδόν, δεν θα επρόκειτο για στέρηση ελευθερίας του λόγου, αλλά για αξιοπρέπεια του εκδοτικού κόσμου. Φεύ, η ξετσιπωσιά και η φιλαργυρία έχουν τον πρώτο λόγο"
Ενώ στην επιστολή που ανακοινώνει ότι θα κινηθεί δικαστικά εναντίον του Βερίκυου λίγο αργότερα λέει:
"Κι άλλοτε πάλι, όταν ο λόγος γίνεται όπλο για απρόκλητη επίθεση, προσβολή και ισοπέδωση της προσωπικότητας και του έργου ενός ανθρώπου μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να ανήκει σε μια μειονότητα, τότε το εκπεφρασμένο, ρατσιστικό μίσος στρέφεται ενάντια σε κάθε άτομο που προσπαθεί να διεκδικήσει την προσωπική του ελευθερία και την αξιοπρεπή του μεταχείριση από το κράτος και τους συνανθρώπους του"
Απλά για να τα ξεκαθαρίζουμε. Αν αύριο μεθαύριο ο Βερύκιος γίνει Υπουργός της φασίζουσας κυβέρνησης μας και ανακοινώσει ότι θα πάψουν να εκδίδονται βιβλία από gay συγγραφείς, δε θα έχει απέναντι του τον Κορτώ που "στο όνομα και τη μνήμη των γενναίων ανδρών και γυναικών που αγωνίστηκαν για την ελευθερία που μπορώ και απολαμβάνω σήμερα, και για την αποφυγή περαιτέρω στοχοποίησης και θυματοποίησης αθώων συνανθρώπων μου, προσφεύγω στη δικαιοσύνη".
Ο Δήμος Βερύκιος απ την άλλη είναι ένας άνθρωπος του οποίου η επαγγελματική στάθμη και ποιότητα με ανάγκαζε κάθε φορά που τον έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια, να βάζω τα γέλια. Ακολουθώντας πιστά τον συρφετό της Ελληνικής δημοσιογραφίας θα μπορούσε εύκολα να έχει μεταπηδήσει στην πολιτική από χρόνια. Μην σου πω να είναι και υπουργός. Θα μπορούσε να ανήκει στην σημερινή γενιά πολιτικών. Αυτών των οποίων το εγκεφαλογράφημα είναι ευθεία γραμμή.
Για γέλια και για κλάματα. Η μάλλον μόνο για κλάματα. Γιατί διαπιστώνω ότι όλα αυτά τα χρόνια έπρεπε να κλαίω και όχι να γελάω. Ίσως έτσι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
Στο λάκο που ζούμε ο καθένας λέει πως κάνει οτι δουλεία του καπνίσει, χτίζει και ένα κόσμο γύρω απ αυτό και μετά αναμετράτε με τους υπόλοιπους τριγύρω για το ποιος είναι η μεγαλύτερη κουράδα. Και καθόμαστε εμείς να παρακολουθούμε.
Ο Αύγουστος Κορτω μια ή δύο μέρες πριν το ξέρασμα του Βερύκιου Onair είχε δηλώσει για την έκδοση του βιβλίου του Κουφοντίνα:
"Βέβαια, αν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι γύριζαν την πλάτη στον Κουφοντίνα και απέρριπταν το βιβλίο του αναφανδόν, δεν θα επρόκειτο για στέρηση ελευθερίας του λόγου, αλλά για αξιοπρέπεια του εκδοτικού κόσμου. Φεύ, η ξετσιπωσιά και η φιλαργυρία έχουν τον πρώτο λόγο"
Ενώ στην επιστολή που ανακοινώνει ότι θα κινηθεί δικαστικά εναντίον του Βερίκυου λίγο αργότερα λέει:
"Κι άλλοτε πάλι, όταν ο λόγος γίνεται όπλο για απρόκλητη επίθεση, προσβολή και ισοπέδωση της προσωπικότητας και του έργου ενός ανθρώπου μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να ανήκει σε μια μειονότητα, τότε το εκπεφρασμένο, ρατσιστικό μίσος στρέφεται ενάντια σε κάθε άτομο που προσπαθεί να διεκδικήσει την προσωπική του ελευθερία και την αξιοπρεπή του μεταχείριση από το κράτος και τους συνανθρώπους του"
Απλά για να τα ξεκαθαρίζουμε. Αν αύριο μεθαύριο ο Βερύκιος γίνει Υπουργός της φασίζουσας κυβέρνησης μας και ανακοινώσει ότι θα πάψουν να εκδίδονται βιβλία από gay συγγραφείς, δε θα έχει απέναντι του τον Κορτώ που "στο όνομα και τη μνήμη των γενναίων ανδρών και γυναικών που αγωνίστηκαν για την ελευθερία που μπορώ και απολαμβάνω σήμερα, και για την αποφυγή περαιτέρω στοχοποίησης και θυματοποίησης αθώων συνανθρώπων μου, προσφεύγω στη δικαιοσύνη".
Θα έχει απέναντι του εμένα (ίσως κι εσένα) που πιστεύει πως το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την ελευθερία του λόγου είναι σε ΟΛΟΥΣ. Όχι μόνο στους "δικούς" μας.
Υ.Γ1: Ο τίτλος του άρθρου είναι κλεμμένος από το πολύ προφητικό τραγούδι των Βαβυλώνα Βλακειάδα 2004, γραμμένο 15 χρόνια πριν. Τότε που πήραμε τους Ολυμπιακούς ντε. Τότε που η Gianna agglopoulou-daskalakis πανηγύριζε μαζί με τον Σημιταρά (κι εμείς με τα πλαστικά μας σημαιάκια) επειδή το αρχέω πνέβμα αθάνατω θα γύριζε στην Ελλάδα.
Υ.Γ2: Φάτε αρχέω πνέβμα αθάνατω τώρα να γουστάρετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου