Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Η παρακμιακή θέσμιση της κοινωνίας

Δυστυχώς ή ευτυχώς για ν' αρχίσω κάπως αδόκιμα το αρθράκι, οι νίκες και οι ήττες δεν είναι ένα εύκολο πράγμα για να το ξεχωρίσει κάποιος ειδικά κάτω από σορούς ερειπίων. Έχουμε την τάση να καταλήγουμε σε συμπεράσματα ο καθένας με βάση τα προσωπικά του γούστα, βιώματα, επιλογές και φυσικά χωρίς να συνυπολογίσουμε τον παράγοντα του momentum στα πράγματα τόσο σε ενεστώτα χρόνο όσο και στη συμμετοχή του τώρα σε μια ροή που ξεκίνησε πολύ πριν από εμάς και θα συνεχιστεί μετά από εμάς και για πάντα. 

Για να προσπαθήσω να οριοθετήσω το τι είναι νίκη και τι θα αναμέναμε ως νίκη πρέπει να πάω πίσω για να ερευνήσω πού βρίσκεται η αφετηρία του "κακού". Θα πάω άραγε πέντε χρόνια πίσω στην έναρξη των μνημονίων; Θα πάω δεκαπέντε στην είσοδο μας στην Νομισματική Ένωση; Θα πάω τριάντα στην είσοδο μας στην ΕΟΚ; Και άραγε η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα λάθος οικονομικών πολιτικών; Κοινωνικών συνθηκών; Αντιλήψεων; Η μήπως όλα αυτά είναι ένα λιθαράκι το καθένα σε μια ατέρμονη καθοδική σπείρα;

Η δικιά μου ματιά προς τα πίσω με πήγε στην σύσταση του Ελληνικού Κράτους λίγο μετά την επανάσταση του 1821. Τότε που με 400 χρόνια σκλαβιά εγγεγραμμένα πλέον στο DNA μας αποτινάξαμε τον ζυγό της ήδη παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με βοήθεια από τους τότε γεωγραφικούς έστω ακόμη "εταίρους" και φυσικά ενάντια στους εσωτερικούς αντιπάλους οι οποίοι έχοντας βρει την ησυχία τους και τις άκρες τους στο Τουρκικό καθεστώς σαμποτάριζαν την αλλαγή (οποιαδήποτε ομοιότητα με νεότερες καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική). Αυτή είναι η στιγμή που η ταυτότητα του λεγομένου Νεοέλληνα απέκτησε ένα πλαίσιο.

Στην πορεία των δεκαετιών από τότε μέχρι σήμερα ένα μοτίβο έδειξε να επαναλαμβάνεται. Ο νεοέλληνας με τον φόβο 400 ετών χαραγμένο βαθιά μέσα του ανήγαγε διάφορους τυχάρπαστους πολιτικάντηδες σε ιστορικές φυσιογνωμίες. Αυτοί, αναγκασμένοι και οι ίδιοι από τους πολίτες δημιούργησαν ένα κράτος φιλικό προς τους προσκείμενους ακόλουθους και εχθρικό προς τους αντιφρονούντες και το μοτίβο αναγκαστικά της εμφύλιας αντιπαλότητας επαναλαμβανόταν κάτω από τους διάφορους ανεκδιήγητους "ηγέτες", με κομβική στιγμή και σταυροδρόμι την πιο μεγάλη πληγή απ΄ όλες, τον εμφύλιο πόλεμο. Και ολ' αυτά υπό την επίβλεψη και την κατεύθυνση των ανά τους καιρούς εταίρων μας.

Το πρόβλημα και ο λόγος που το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται μέχρι και σήμερα, διακόσια χρόνια μετά είναι ότι ουδέποτε ως έθνος και πολίτες αναστοχαστήκαμε πάνω στις ιστορικές επιλογές μας. Το να αναστοχαστείς πάνω στα λάθη σου δεν είναι πράγμα απλό. Απαιτεί παιδεία, καλλιέργεια και ευρύτητα νου. Πράγματα που τα κερδίζεις με αγώνα προσωπικό και που αν τα καταφέρεις οδηγούν σε μια ηθική ματιά πάνω στη ζωή. Η μόρφωση και η τέχνη είναι ακρογωνιαίοι λήθοι αυτής της διαδικασίας.

Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα χάσαμε το μεγάλο τραίνο του διαφωτισμού. Η Τουρκική κατοχή και μετέπειτα τα φοβικά και κατοχικά μας σύνδρομα τα οποία μας έβαζαν σε μια διαρκή μάχη επιβίωσης εις βάρος του συνανθρώπου μας, μας άφησαν γυμνούς να αντιμετωπίσουμε τα όσα μας συνέβαιναν. Διανύσαμε τα χρόνια χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ιδιαίτερα τη θέση μας στον κόσμο και χωρίς να οραματιστούμε το ποιοι είμαστε και το ποιοι θέλουμε να γίνουμε και αφού πέρασαν από πάνω μας και μας ποδοπάτησαν δικτάτορες κάθε είδους και στάθμης, φτάσαμε στην δεκαετία του 80' όπου σε ένα έθνος πνευματικά γυμνό ήρθαν τα λεφτά..

Τσουβάλια λεφτά για την ακρίβεια. Εκείνη τη στιγμή, ο σύγχρονος πλέον Νεοέλληνας με πρώτη φορά μέσα του την αίσθηση της οικονομικής ασφάλειας και χωρίς πνεύμα, παιδεία, ήθος και ταυτότητα να το διαχειριστεί ασπάστηκε την Αμερικανοευρωπαική pop κουλτούρα και την έφερε στα μέτρα του. Διότι ακόμη και η pop (εκ του popular) mainstream δυτική κουλτούρα είχε πολύ ψηλά τον πήχη για τον σύγχρονο νεοέλληνα. Επιχείρησε λοιπόν να εισχωρήσει στο δυτικό μπλοκ και πολιτισμό, έναν πολιτισμό με τεράστια έμφαση στην εικόνα και στο φαίνεσθαι με αποτέλεσμα η τεράστια πνευματική και αισθητική του ανεπάρκεια να βγει εκρηκτικά στην επιφάνεια και να γίνει πρώτη μούρη στα μπουζούκια την νύχτα.

Το να ζήσω εις βάρος των υπολοίπων όχι απλά απενοχοποιήθηκε, αλλά θεωρήθηκε μαγκιά και εξυπνάδα μέχρι που μας το πέταξαν στη μούρη μέσω των reality τηλεπαιχνιδιών τα όποια έσκιζαν σε θεαματικότητες ενώ οι υπάνθρωποι που συμμετείχαν γινόντουσαν προς στιγμήν είδωλα της ξεπεσμένης μας γενιάς. Βιζιτούδες πολυτελείας γλάστρες γύρω από δημοσιοκάφρους (που στη χούντα θα ήταν μαυραγορίτες, αλλά στην Ελλάδα του millenium έγιναν πολυεκατομμυριούχοι) έγιναν τα ινδάλματα 18χρονων κοριτσιών που συνέρρεαν στους πάγκους της ΔΑΠ ελπίζοντας ότι μια  μέρα θα αναγνωριστεί και το δικό τους πλαστικό στήθος. Μια κοινωνία νέων που γέμιζε ασφυκτικά να νυχτερινά βρωμομάγαζα ιδιοκτησίας μπράβων, νταβατζήδων και τοκογλύφων δολοφόνων για να ¨διασκεδάσουν" επιλέγοντας να ακούσουν τους απόπατους της ανθρώπινης νοητικής λειτουργίας που λοβοτομούσαν αισθητικά μια ολόκληρη γενιά. Την δικιά μου γενιά..

Αυτή που ανήγαγε σε εθνικό μάγκα όποιον έβριζε, έφτυνε, έδερνε την γυναίκα του, οδηγούσε σπορ αμάξι με τη Βίσση στη δια πασών, έβλεπε Ολυμπιακό και φώναζε "γαμώ την μάνα των Παναθηναϊκών" και δεν είχε καμία σχέση με την λέξη "κουλτούρα" η οποία ήταν βρισιά που επέφερε γροθιά στο πρόσωπο σε όποιον την εκστόμιζε. Όταν πια μετά από όλο αυτό το πανηγύρι ήρθε η κρίση του χρέους κάναμε και έναν τέτοιο τύπο Πρωθυπουργό..

Γυμνοί, αδύναμοι, χωρίς ταυτότητα και ήθος βρεθήκαμε απέναντι στην πλήρη κοινωνική κατάρρευση. Το τονίζω, κοινωνική. Αυτό που βιώνουμε δεν είναι παρεπόμενο του χρέους ή τουλάχιστον μόνο του χρέους. Για να το τοποθετήσω σε μια θέση ιστορικά, όπως και ξεκίνησα, το χρέος είναι άλλο ένα λιθαράκι. Είναι η παρέμβαση των σημερινών μας "εταίρων" στη διαδρομή μας. Το πρόβλημα μας είναι η διανοητική και πνευματική μας ανεπάρκεια εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η έλλειψη αισθητικής.

Στο κεφάλι μου λοιπόν και από την δικιά μου σκοπιά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια νίκη. Ένα παιχνίδι είναι αυτό των αριθμών. Ένα άλλο όμως είναι αυτό του πνευματικού και αισθητικού κριτηρίου. Και αυτό το παιχνίδι ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι στιγμής το κερδίζει. Ωραία θα ήταν να άλλαζε μια πορεία διακοσίων ετών μέσα σε ένα μήνα ή ένα χρόνο, δεν θα συμβεί όμως. Θέλει δουλειά. Πολλή δουλεία από τον καθένα μας ξεχωριστά. Στο ερώτημα λοιπόν νίκη ή ήττα απαντάω νίκη. Ο πόλεμος όμως δεν τελείωσε. Το μεγάλο μας στοίχημα είναι να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ όπως τον επιθυμούμε εμείς και όχι όπως τον επιθυμεί ο κακός μας εαυτός με τον οποίο παλεύουμε αιώνες τώρα. Να αναστοχαστούμε πάνω στην ιστορική πορεία και διαδρομή μας και θέσουμε με ωριμότητα και διαύγεια τέλος σ αυτή την σπειροειδή κάθοδο. Μόλις αυτό συμβεί, όλα μπορούν να συμβούν!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου